Cheetahs vs Crusaders

Met die hoeveelheid kommentaar wat ek oor rugby lewer, sal mens seker dink ek is n fanatiese rugbykyker wat nie n enkele wedstryd mis nie. Die realiteit is dat ek hierdie jaar nog net twee wedstryde in totaal gekyk het, naamlik die Stormers/ Bulle en die Stormers/ Crusaders. Want of mens dit nou wil erken of nie, SA rugby is maar baie nes Egoli. Jy hoef net so twee keer elke ses maande te kyk om te sien wie die nuwe gesigte is, en jy mis verder niks nie. Die res bly maar altyd dieselfde. In die twee wedstryde het ek egter reeds een aspek uitgelig wat my wel beindruk het. Dit is natuurlik die wesentlike verskil wat Rassie by die Stormers bewerkstellig en dan ook die jong spelers wat hy na vore bring.
Dit is ongelukkig so dat kamma kenners nou na die Crusaders se klein oorwinning oor die Stormers reken dat met die hoeveelheid beserings wat die Crusaders gedurende die wedstryd opgedoen het, die Cheetahs nou ʼn daadwerklike kans staan om die gedugte Crusaders te klop. Dit volgens my opinie is soortgelyk aan dit waarvan Loftus se veld so volop is, naamlik Bullshit. Ek reken dat daar Saterdag nie net op die Cheetahs nie, maar op die hele SA rugbyopset ʼn “reality check” wag. Selfs ʼn gebroke Crusaders span sal te veel vir enige ander SA span wees wat hardlooprugby teen hierdie manne wil speel. Slegs die Bulle met hulle parasietstyl sal die Crusaders bietjie kan inperk, maar dit is met negatiewe spelpatrone en dis nie eintlik wat ons ondersteuners wil sien nie. Baie is natuurlik voor die Stormers wedstryd oor die Jean de Villiers/ Sonny Bill Williams tweestryd gegis, maar die uiteinde was dat ons kamma wereld se beste binnesenter maar sleg tweede gekom het. Williams het op sy gemak ons verdediging aan flarde geruk. Nou gaan sekere manne my kruisig en beweer dat ek die jongelinge van die Stormers so prys, maar dat die Cheetahs net so baie jongmanne het. Dit is ook heeltemal reg so, maar die groot verskil is die afrigting van Naka en die afrigting van Rassie. Daar is ligjare se verskil tussen wat die youngsters by die onderskeie provinsies geleer word en dit is juis hierdie gebrek aan detail in afrigting wat Naka se manne hard grond toe gaan bring. Hierdie is game nommer3 wat ek vir die jaar gaan kyk, want die balvaardighede van Sonny Bill is iets wat mens eintlik op slow-mow moet kyk, as jy jou oog knip dan het jy dit in realtime gemis. Ek sien uit na ʼn fees van drieë en almal so rondom Sonny Bill.